Beş Önemli Hayat Dersi

[Doroti]

Beş Önemli Hayat Dersi Birinci ve de en önemli ders: İnsanlara değer verin Okuldaki ikinci ayımda, hocamız test sorularını dağıttı. Ben okulun eniyi öğrencilerinden biriydim. Son soruya kadar soluk almadan geldim veorada çakıldım kaldım. Son soru şöyleydi: "Her gün okulu temizleyen hademe kadının adı nedir?" Bu herhalde bir çeşit şaka olmalıydı. Kadını yerleri silerken hemenher gün görüyordum. Uzun boylu, kara saçlı bir kadındı. 50'lerindefalan olmalıydı. Ama adını nereden bilecektim ki!. Son soruyu yanıtsızbırakıp kağıdı teslim ettim. Süre biterken bir öğrenci, son sorununtest sonuçlarına iç olup olmadığını sordu."Tabii dahil" dedi, hocamız. "İş yaşamınız boyunca insanlarlakarşılaşacaksınız. Hepsi birbirinden farklı insanlar. Ama hepsi sizinilginiz ve dikkatinizi hak eden insanlar bunlar. Onlara sadecegülümsemeniz ve 'Merhaba' demeniz gerekse bile." Bu dersi hayatim boyunca unutmadım. O hademenin adı da Dorothy idi. İkinci önemli ders: Yağmurda otostop! Bir gece vakit gece yarısına doğru, Alabama otoyolunun kenarında duranbir zenci kadın gördüm. Bardaktan boşanırcasına yağan yağmura rağmen,bozulan arabasının dışında duruyor ve dikkati çekmeye çalışıyordu.Gecen her arabaya el sallıyordu. Yanında durdum. 60'li yıllarda birbeyazın bir zenciye, hem de Alabama'da yardıma kalkışması pek olağanşeylerden değildi. Onu kente kadar götürdüm. Bir taksi durağınabıraktım. Ayrılırken ille de adresimi istedi Verdim. Bir hafta sonrakapım calindi. Muazzam bir konsol televizyon indiriyordu adamlar. Birde not ekliydi, armağanda; "Gecen gece otoyolda bana yardımınıza teşekkür ederim. O korkunçyağmur sadece elbiselerimi değil, ruhumu da sırılsıklam etmişti.Kendime güvenimi yitirmek üzereydim, siz çıkageldiniz. Sizin sayenizdeölmekte olan kocamın yatağının baş ucuna zamanında ulaşmayı basardım.Biraz sonra son nefesini verdi. Tanrı bana yardim eden sizi vebaşkalarına karşılık beklemeksizin yardim eden herkesi kutsasın!.. En iyi dileklerimle, Bayan Nat King Cole Üçüncü önemli ders: Size hizmet edenleri hep hatırlayın. Bir pastanın üç-otuz paraya satıldığı günlerde 10 yasinda bir çocukpastaneye girdi. Garson kız derhal koştu. Çocuk sordu:-"Çukulatalı pasta kaç para?.."-"50 cent!.." Çocuk cebinden çıkardığı bozukları saydı. Bir dahasordu: -"Peki dondurma ne kadar.."-"35 cent" dedi garson kız sabırsızlıkla.. Dükkanda yığınla müşterivardı ve kız hepsine tek basına koşuşturuyordu. Bu çocukla daha nekadar vakit geçirebilirdi ki. Çocuk parasını bir daha saydı;-"Bir dondurma alabilir miyim lütfen" dedi. Kız dondurmayı getirdi.Fişi tabağın kenarına koydu ve öteki masaya koştu. Çocuk dondurmasınıbitirdi. Fişi kasaya ödedi. Garson kız masayı temizlemek üzeregeldiğinde, gözleri doldu birden. Masayı sanki akan yaşlartemizleyecekti. Boş dondurma tabağının yanında çocuğun bıraktığı15 cent'lik bahşiş duruyordu... Dördüncü önemli ders: Yolumuzdaki engeller. Eski zamanlarda bir kral, saraya gelen yolun üzerine iri bir kayakoydurmuş, kendisi de pencereye oturmuştu. Bakalım neler olacaktı?.Ülkenin en varlıklı tüccarları, en güçlü kervancıları, saray görevlileribirer birer geldiler, sabahtan öğlene kadar. Hepsi kayanın etrafındandolaşıp saraya girdiler. Pek çoğu kralı yüksek sesle eleştirdi.Halkından bu kadar vergi alıyor, ama yolları pak tutamıyordu.Sonunda bir köylü çıkageldi. Saraya meyve ve sebze getiriyordu.Sırtındaki küfeyi yere indirdi, iki eli ile kayaya sarıldı ve ıkınasıkına itmeye başladı. Sonunda kan ter içinde kaldı ama, kayayı dayolun kenarına çekti. Tam küfesini yeniden sırtına almak üzereydi ki,kayanın eski yerinde bir kesenin durduğunu gördü. Açtı.. Kese altındoluydu. Bir de kralın notu vardı içinde..-"Bu altınlar kayayı yoldan çeken kişiye aittir" diyordu kral. Köylü,bugün dahi pek çoğumuzun farkında olmadığı bir ders almıştı. -"Her engel, yasam koşullarınızı daha iyileştirecek bir fırsattır.". Besinci önemli ders: Önemli olan vermektir. Yıllar önce hastanede çalışırken, ağır hasta bir kız getirdiler. Tekyasam şansı beş yaşındaki kardeşinden acil kan nakli idi. Küçük oğlanayni hastalıktan mucizevi şekilde kurtulmuş ve kanında o hastalığınmikroplarını yok eden bağışıklık oluşmuştu. Doktor durumu beşyaşındaki oğlana anlattı ve ablasına kan verip vermeyeceğini sordu.Küçük çocuk bir an duraksadı. Sonra derin bir soluk aldı ve-"Eğer kurtulacaksa, veririm kanımı" dedi. Kan nakli ilerlerken sordu:-"Peki, ben ne vakit öleceğim?" Ablasını yaşatırken, kendisininöleceğini zannetmiş, buna rağmen kanını vermeyi kabul etmişti.