Ölümün ilk Anında Görülen Vizyonlar ve Amaçları

[Belinda]

Tanınmış parapsikolog Dr. Karlis Osis, hem New York Parapsikoloji vakfı için hazırladığı1961 'de yayımlanmış olan "Doktorlar iIe Hastabakıcıların Ölüm Döşeği Gözlemleri" adlı örnek çalışmasında, hem de Amerikan Psişik Araştırmalar Derneği için Amerika ve Hindistan'da sürdürdüğü çalışmalarında, ölmekte olan hastaların dinsel öğretiye ait kişilerin görüntüleriyle karşılaşmaları olgusunu incelemiştir. Olayların değişken değerlerinin çeşitliliğinin ve yöneltilen sorulara alınan yanıtlara dayandırılan ayrıntılı kompüter analizlerini göz önünde bulunduran Dr. Osis, "dinsel vizyonların" bir soyut düş ürünü (subjective imagery) olduklarını ileri sürmektedir. Yine de, tümüyle ele alındığında, toplanan bilgilerin, saf öznel deneyimi aşan bir tür "dış*sal faaliyet'i belirttiklerini kabul etmektedir. Özellikle, ölenlerin "alınıp götürülmesi'görüntüleri diye adlandırdığı türden, hısım ve arkadaş hayallerinin nesnel olabileceğini söylemektedir.

Dr. Osis, "Gördüğümüz gerçek, hepimiz için aşağı yukarı aynıdır"diyor, "ama imgeler kişiye ve ulusa göre değişir."

Dr. Osis, ölüm döşeği görüntülerinin Amerika ve Hindistan'dan derlenen kayıtlarında, güzellik, uyumluluk ve huzur tanımları ile karşılayan arkadaşlar ve akrabalar da iç olmak üzere, oldukça anlamlı bir tutarlılığa rastlamıştır: "Her iki kültür' de de ölenlerin deneyimlerinde asal olarak aynı olayları gözlemliyoruz. Değişen 'nakışlar' oluyor. "

Dr. Osis ayrıca, dünyasal kaygılara dayalı olan düzensiz ve karmakarışık sanrıların, anıların, umutların, arzuların ve iç çekişmelerin simgelerini, diğer bir gerçeğin, amacı olan bir gerçeğin görüntülerinden ayırmak çabasındadır. "İşte bu 'yaşam ötesi amaç' bulutların üzerindeki bir zirve gibi belirmekte ve tüm ayrıntılara yukarıdan bakmaktadır". Örneğin:"alınıp götürülme" hayallerinin amacının, ölen hastaya, diğer bir varoluşa, diğer bir gerçeğe geçişte refakat etmek oldu*ğu açıkça görülmektedir. Öte yandan, ipe ücra gelmez imajla*rın görünürde hiç bir amaçları yoktur.

Dr. Norman Vincent Peale, "Olumlu Düşünmenin Gücü' ("The Power of Positive Thinking") adlı kitabında "alınıp götürülme" olgusunun gerçekliği ile evrenselliğe değinmektedir. Dr. Peale diyor ki: "Bu husus, rastladığım vakalarda sürekli olarak karşıma çıkmektedır. ... Bu olay o kadar yinelenmekte ve bu deneyimin çeşitli kişilerce tamamlanan özellikleri o kadar birbirirıe benzemektedir ki; bu durumu, adları anılan, yüzleri görülen kişilerin, gerçekte orada hazır bulunduklarının önemli bir kanıtı olarak kabul edebiliriz.

Dr. Elizabeth Kubler-Ross da, Dr. Peale'nin düşüncelerine katılmakta, ancak araştırmalarını ölümün eşiğindeki hastaların açıklamaları ile kısıtlamaktadır. Başından geçen iki kişisel deneyim, kendisini bir çok yeni araştırma kanallarına sevk etmiştir. İlk vaka, Dr. Kubler Ross'un tanımadığı halde ona bilmediği bir şeyi annesinin öldüğünü söyleyen medyuma aittir. Bu havadis, bilgi, salık aynı gün içinde, felçli annesinin dört yıldır yatmakta olduğu İsviçre hastanesinden gelen bir mesajla doğrulanmıştır.

Medyom, annesi hakkında bazı açıklamalarda bulunacak iken, kuşku içindeki Dr. Kubler-Ross, zihninden bir soru geçirmeye karar verir: "Seniniçin yapabileceğim başka herhangi bir şey daha var mıydı?" Yanıt O anda medyom kanalıyla gelir: "Evet, hiç bir vakit başımın ağrıyıp, ağrımadığını sormadın. Biri çıkıp da başağrım için bana bir şey/er verseydi, bu beni 0 kadar rahatlatacaktı ki. Sana bunları kendini suçlu hissetmen için değil de, daha iyi bir hekim olman için anlatıyorum. "

Annesi dört yıl boyunca konuşmamıştı. Felcin ilk zamanlarında derdini anlatabilmek için ancak gözlerini kırpabiliyordu. Medyom kanalıyla annesinden aldığı o tebliğden sonra Dr. Kubler-Ross, felçli hastalara bakan bir çok kişiye baş ağrısı için hiç ilaç verip vermediklerini sorarr Doktortardan biri kızarak, o durumdaki bir hastanın baş ağrısı çekmesinin tümüyle olanaksız olduğunu söyler. Dr. Kubler-Ross da kendini tutamayarak, "Dinle, eğer annem başının ağrıdığını söylediyse, başı ağrıyordu. diye bağırır.