İnsan psikolojisi üzerine öle beylik sözler söleyemem.. Şans galiba etrafımda hep mutsuz insanlar var. Bu vaziyet beni gözlem yapmaya sevketti. İnsanlar sebep mutsuz olurlar?

Tabi bu benim kendimce yaptığım nacizane gözlemler sizden de eklemeler bekliyorum ve inanın bana çok katkınız olacak.

Başlıyorum: smile:

:sad: Bazıları sanırım kişilik özelliği olarak hep olumsuza odaklanmışlar. İnanılmayacak durumlardan bile menfi yönler bulabiliyorlar: (sanırım çok da yaratıcılar ) "bugün hava güzelken yarının yağmurlu olacağına efkarlanıp mutsuz oladan tutun da, başarılı olduğunu söylediğinizde bunun bir şans olduğunu ve kim olsa bu durumda başarılı olacağını" söyleyenlere kadar. Bu kişiler mesut oldukları anlarda durumun geçici olduğuna inanır, vaziyet kötüye gittiğinde de sonsuza kadar böyle gidecekmiş gibi karalar bağlarlar.

:sad: Bir diğer mutsuzluk nedenine baktığımda, karşımdaki yorgun savaşçı bana fısıldıyor: "beni anlat" diye. Bu kişileri emeklilere benzetebiliriz. Zorlayıcı bir dönemden geçmişlerdir bu kişiler, belki de yıllarca ya da hayatları boyunca... Hep bi mani vardır önlerinde ya da bir mesele ve bütün yaşam enerjierini buna ayırırlar. Ta ki çözene ya da mesele ortadan kalkana kadar. Sonra mı? Yapacak bir şey kalmamıştır önlerinde. Kendilerini adadıkları amaç bitmiş ve amaçları kalmamıştır. Bu da bana Nazım Hikmet' in Memleketimden İnsan Manzaraları" ndaki yaşlı teyzeyi hatırlatır. Bütün bir ömrünü hapisteki üvey oğlunu öldürtmek için geçiren teyzem, son ölüm haberini aldığında çok mutsuz olmuştu.

:sad: Hmmm... Bi düşünelim.... Hah! Buna da "Saman Dağı Hüsranı" adını verdim. Bir dağ düş fiyat tırmanması bittiğinde değerli mücevherler, hiç görülmemiş şeyler göreceğinden emindir, şevkle çıkar dağı ama bi bakar, bir tutam saman... Tırmanmanın ve zafere ulaşmanın keyfini de çıkaramaz ve düş kırıklığı ile art döner... Buna çok tanık oldum. Beklentiyi yüksek tutuyorlar, ama gerçekten yüksek... sonra düş kırıklığına uğruyorlar. Al sana mutsuz bir çift göz...

:sad: Bazılarına imkanlar hazır sunuluyor. Bir şeyi başardım duygusu yaşayamıyorlar. Çünkü herşey sunulmuş durumda. Mücadele yok, zorluk yok. Sanırım Ford' un oğlu idi 18 inde intihar etmiş... Ne kötü

:sad: Ne diyo bu çılgın diyeceksiniz şimdi Düşünün tavana iplerle asıldığınızı belki onlarca belki binlerce (Ama tavana paralelsiniz burası çok önemli atraksiyon burada...)... Bu iplerden biri kopuyo ya da ikisi kopuyo nolur? Sarsılırsınız... Sarsıntının büyüklüğü neye bağlı? İplerin çokluğuna. Tavanı hayata benzetiyorum ve hayata iplerle tutunuyoruz. Ne kadar çok ilişki ağımız, alaka alanımız, bizi yaşama bağlayan saha olursa o kadar az sarsılırız başımıza gelen kötü durumlarda. Ben herşeyimi ona verdim, herşeyimden onun için vazgeçtim. Şimdi bıraktı gitti beni. Çok duydum bunları arkadaşlarımdan. İpleri kendileri kesiyorlar tek iple tutunuyolar yaşama o da kopunca boşlukta süzülmeye başlıyorlar

Aklımda hala çok şey var ama uzadıkça sıkıcılaşır böle yazılar.

Ben mi? içimden çok şey yapmak geçiyor ancak elim bile kalkmıyo... bu aralar bndan mutsuzum

Siz niçin mutsuzsunuz?