Seçim paradoksu (ayrıca bilinen adıyla Condorcet'nin paradoksu), Condorcet markisi tarafından 18. yüzyılın sonlarında tespit edilmiş bir durumdur. Bireysel tercihlerin döngüsel (geçişli olmayan) olmasa bile birikimli tercihlerin olabileceğini anlatım eder. Bu bir paradokstur, zira farklı grupların ve bireylerin oluşturdukları "farklı çoğunlukların" isteklerinin birbiriyle çelişkili olabileceğini söylemektedir. Örneğin bir seçimde A, B ve C şeklinde üç namzet olsun ve üç seçmen oylarında aşağıdaki tercih sıralamalarında bulunsun (sıralama en az tercih edilene doğrudur):

1. Seçmen: A B C
2. Seçmen: B C A
3. Seçmen: C A B

Eğer kazanan olarak C seçilirse B'nin kazanması gerektiği öne sürülebilir, zira iki seçmen (1. ve 2.) B'yi C'den öne sıralamıştır; C'yi B'den öne koyan sadece bir seçmen vardır. Ancak eş şekilde A'nın B'ye tercih edildiği, ve C'nin de A'ya tercih edildiği söylenebilir, bunların hepsinde 2'ye 1 çoğunluk oranı vardır. Dolayısıyla çoğunluk kuralı gereği kazanan bir adaydan söz edilemez.

Ayrıca, tek seçenekli oy düzeneğinde yukarıdaki üç seçmen aynı zamanda adayların kendileri olsa, dolayısıyla kendilerine oy verseler tekrar çoğunluk sağlanamayacağı için kazanan belli olmaz. Ancak Condorcet'in paradoksu, alternatifleri eleyen seçmenin seçimin sonucu belirleyebildiğini gösterir; yukarıdaki durumda C adayı kendisi yerine A veya B'ye oy verirse seçimi belirleyen namzet olur.

Condorcet yönteminin uygulandığı bir seçimde oylar arasında bir paradoks yaşanıyorsa bu vaziyet seçimde bir Condorcet kazananı olmadığı anlamına gelebilir. Condorcet yönteminin farklı sürümleri bu belirsizlikler oluştuğunda onlardan nasıl çıkılacağı konusunda farklı yaklaşımlar getirmişlerdir.