Hüznün Adı : Sen ! Ana caddelerimde Yapmacık asıllı gülücükler atardım şehre Duvarları yüksek olurdu sırlarımın… Kubbesi ağır gelirdi göğün üstüme Nefesi daralırdı gecenin Umudun bittiği yerde… Arka sokaklarımda fırtınalar koparırdı çığlıklarım hazmı zor bir acıya gark olurdu sensizlik yalnızlık içinde düşerken bile düşlerim yine de kahpeliğe vurulurdu firarlarım ... isyanları yatıştırırken zor bela hücrelerim her gece yeniden ağlayarak doğardı ellerimde hüznüm anlık enstantaneler yaşanırdı belleğimde tavan arasında tozlanmış bir tabloya dönerken yüzün … yok olurdu kimliğim bakışlarında üzgün… sonra nedensizce soyunurdu gözlerimde intihara meyilli kirpiklerim… ve boğmak için uğraşırdı kendini göz pınarlarımda… velhasıl ağladıkça boğulurdu kirpiklerim… sende durunca bitkin yüreğim bozulurdu saatlerimin zembereği uçuruma yuvarlanırdı ölüm ,tarlalarımda aşk senin kucağına düşerdi hep hüzünlerse benim… kahpe bir kadın edasıyla dikilirdi gözlerime vücudun acılara boğulurdu şehir yine ve hüznümün adı sen olurdun… (FERAY İLERİ) (alıntı)