Sonsuzdan Sonra Sıfır Gelsin

Sıfır,matematikte doğal sayıların başlangıcı,sıfır olmasa başlanamaz saymaya.Herşeyin bir başlangıcı var,kabul edilmiş bir başlangıç.Bir de başlangıcın öncesi varmı,matematikte var tabiiki;sıfırdan önce negatif sayıların olması gibi.

Gerçek hayatta da böyle değil mi?tarihleri olaylarla başlatmışız,ama tarihin başlangıcı belirsiz,eğer birşeyleri kabul etmeseydik,hiçbirşeye başlayamazdık.

Sonsuz,matematikte ulaşılması zor,imkansız,belirsiz,tanımsız olarak tanımlanmış,İnsanlar eğer sonsuza ulaşabilseydi sonsuzun anlamı basitleşirdi belki,matematikçiler iyi ki böyle yapmış,sonsuza gizem katmışlar,bunun yanında bize de düş etme fırsatı vermişler,sonsuzluğu düş etme...

İnsanlar varoluşlarından bu yana dünyada olan ama varlıklarını ancak yaşayınca farkedebildiklerisoyut kavramlarla o kadar çok karşılaşıyorlarki,düşünün mutluluğu;bir annenin on saniye önce belki anneliğin ne demek olduğunu bilmezken bir süre sonra kendisinin insanlığın devamı için seçildiğini,bir misyonu üstlendiğini ve bir varlıktan başka bir varlığın meydana gelmesini anlaması bir ebeveyn için diğer insanların anlayamayacağı veya henüz anlamamış olduğu,ulaşılması zor bir his olduğunu anlaması nasıl bir mutluluktur,bunu ben anlatabilirmiyim.Düşünün acıyı;bir ebeveynin askere gönderdiği evladını o kahrolası beyinlerini en korkunç kinlerle,nefretlerle doldurmuş olan o kahrolası eşkiyanın aylak kurşunlarla kaybetmesini ve evlatlarının bunu yaperken vatanı için belki de kendileri için yaptığını idra etmek zorunda olduğunu düşünmesi nasıl bir acıdır anlatılabilir mi.Bu örnekleri belki çoğaltabiliriz ama ne gerek var kimse anlamıyorsa.

Hayatta herşeyi kabul etmişiz.Bir evladın dünyaya gelmesi,onun sıfırdan başlaması ya da başka bir evladın dünyadan uzaklaşması veya dünyadaki bedeninin dünyanın fiziksel konumuna göre artık yetememesi,onun da sonsuzluğa ulaşması.Madem herşeyi kabul ediyoruz.Sonsuzdan sonra sıfır gelsin.Matematikçiler duyarsa bana çok kızar herhalde.Eğer insanlar bu duyguları yaşamak zorundaysa ,bunları kendi hayatını en müspet kılacak şekilde yaşamını yönlendirmesi daha akılcı bir devinim olmazmı?Tabii ki hepimiz mesut olacağız,güleceğiz,ağlayacağız,acı çekeceğiz,kendimizi bir garip hissedeceğiz,sinirleneceğiz ama en son yapacağımız şey sebep tekrar gülmek olmasın?Ne yaşarsak yaşayalım bunları tattıktan sonra yüreğimizin çok yer tutmayan köşesinde hapsederek sebep o mutluluğa,o gülüşe,o güzel aşklara,güzel heyecanlara yeniden başlamayalım ki?