Kendine Esir İnsanlar

İnsanlar sebep kalabalıklarda kayboluyor sürekli ve sebep üzgünler?

Kendi hikayelerinin tutsağı onlar.Herkes yaşamın asıl anlamının,
sunulanı yaşamak olduğuna inanıyor.Yani ellerine verilmiş bir
planda yaşıyorlar bilerek ya da bilmeyerek.Bu olanın kendi planları mı
olduğunu, yoksa bir başkası için mi yapıldığını asla sorgulamıyorlar.
Deneyimler, anılar, diğer insanların fikirlerini, sadece gözleriyle
gördüklerini kalıplaşmış bir çevrede dönerek topluyorlar, hayatlarına
katmak için, ya da bunların kendi hayatları olduğuna inanabilmek için...
Bu belki de başa çıkabileceklerinden çok daha çok oluyor.Ve işte bu
nedenle hayallerini unutuyorlar....

Karşıtlık bir tür özdeşliğe dönüşüyor..yani karşı oldukları ve
belki de inanmadıkları ve asla istemedikleri hayatları yaşıyorlar...
ve daha beteri bu yaşadıkları hayatla özdeşleşiyorlar.
Mutsuzlar çünkü bir hayallerini gerçekleştirmek yerine sıcak
koltuklarında kendilerine sunulanı, toplumun doğrularını, inançlarını,
devletin dayatmalarını yaşıyorlar...
Mutsuzlar çünkü mutlulukları maddeye bağlı, ve kimi bu
madde hayatlarının tek amacı oluyor..yazık hayatlar, paramparça
yürekler, esir olmuş beyinler...
Tutsak olmuş hayatlar, esir olmuş kısa, hüzünlü, mutlu,
mutsuz hikayeler...
Kendi hikayelerinin tutsağı olanlar...
Kendine esir insanlar...